" மாத்ரு பஞ்சகம் "
ஆதி சங்கரர் அருளிய
Mathru Panchakam -
An Emotional shlokha for Mother by Sri Adi Shankara
in Tamil & English
in Tamil & English
க.ஸுந்தரராமமூர்த்தி [ https://ammandharsanam.com/ ]
ஸ்ரீஆதிசங்கரர் ஆபத்ஸன்யாஸம் எடுத்துக்கொள்ள நேர்ந்தபோது தன்மகன் எப்படியாகிலும் உயிருடன் இருந்தால் போதும், மரணத்தின் வாயினின்றும் முதலையின் வாயினின்றும் அவர் மீண்டால் போதும். உயிருடன் அவர் இருந்தால் தன் கடைசி காலம் வரை அவரைப் பார்த்துக்கொண்டாகிலும் இருக்கலாமே என எண்ணி அவர் தாயார் அவரை ஸன்யாஸம் எடுத்துக்கொள்ள அனுமதித்தார். அந்தச் சமயத்தில் ப்ரைஷோச்சாரண மந்திரத்தைக் கூறி ஆபத்ஸன்யாஸம் எடுத்துக் கொண்ட பகவத்பாதாள் தன் வயோதிக நிலையில் தன் ஒரே மகன் தன் ஈமச்சடங்குகளைச் செய்யக்கூட அருகில் இருக்கமாட்டானே என வருந்திய தன் தாய் ஆர்யாம்பாளிடம் சங்கரர் உறுதி அளிக்கிரார் -
“ஹே அம்மா! நீ எப்போது நினைத்தாலும், அது பகலாக இருக்கட்டும், இரவாக இருக்கட்டும், இரண்டுக்கும் நடுவில் எப்போதாக வேண்டுமானாலும் இருக்கட்டும். நீ பிரக்ஞையுடன் இருந்தாலும், பிரக்ஞை இழந்த நிலையில் இருப்பினும், அல்லது துயருற்ற நிலையில் இருப்பினும், என்னை நீ நினைத்த மாத்திரத்தில் மற்ற எல்லா பணிகளையும் விட்டுவிட்டு உன்னிடம் வருவேன். நீ உயிர்நீத்தால் உன் இறுதிக் கடன்களை நானே செய்வேன். நீ என்னை நம்பலாம்.” எனக் கூறிய ஸ்ரீசங்கரர் தன் தாயார் மறைந்த பொழுது தன் மஹிமையால் தேவலோக விமானத்தில், வேத வாக்யங்கள் ஒலிக்க, தன் தாயைப் புண்ய லோகத்திற்கு, மோக்ஷபதத்திற்கு அனுப்பிய பிறகு ஸ்ரீசங்கரர் தன் தாயின் பூத உடலுக்கு, உறவினரின் எதிர்ப்புக் கிடையே, தனது வீட்டுப் பின்புறம் வாழை மட்டைகளை அடுக்கித் தன் யோகத் தீயினால் ஸம்ஸ்காரம் செய்தார். பிறகு தன் தாய் தனக்குச் செய்தவற்றையெல்லாம் நினைத்து அடங்காத் துயருற்றவராக பின்வரும் ஐந்து ஸ்லோகங்களான ‘மாத்ரு பஞ்சக’த்தினைப் பாடுகிரார் :
“தாயே! என்னை கருவாய்த்தாங்கி நான் இவ்வுலகில் வந்து பிறக்கும்வரை உடல் மெலிந்து நீ பட்ட கஷ்டங்களுக்கு என்ன கைம்மாறு செய்ய முடியும்? குழந்தையாயிருந்த என்னை இரவெல்லாம் கண் விழித்துக் காத்து, மலம் முதலிய துர்கந்தங்களிலிருந்து காத்து, பத்தியமிருந்து, முகமலர்ச்சியுடன் என்னைக் காப்பாற்றிய உனக்கு என்னால் என்ன கைம்மாறு செய்ய முடியும்? அன்று முதல் இன்று வரை நீ செய்தவற்றுக்கு கைம்மாறு செய்யப் பல ஜன்மங்கள் போதாது. அப்படிப்பட்ட உனக்கு என் நமஸ்காரங்கள்”
“ஒரு சமயம் நீ உன் அருமைப் புதல்வனாகிய நான் ஸன்யாஸம் பெற்றதாக விடியற்காலையில் கனவு கண்டு, குருகுலத்தில் வாசம் செய்த என்னிடம் ஓடிவந்து என்னை அணைத்துக் கதறினாய். அந்தச் சமயம் குருகுலத்தில் யாவரும் காரணம் கேட்க, உன் கனவைச் சொல்லிக் கதறி, அதைக் கேட்ட குருகுலம் முழுவதும் கதறிற்றே அத்தகைய தாயான உன் கால்களில் விழுந்து வணங்கிக் கதறுகிறேன்”. (இங்கு நாம் விதி வலியது எனக் காண்கிறோம். அந்தத் தாயின் கனவு மெய்யாகி ஸ்ரீசங்கரர் உண்மையிலேயே ஸன்யாஸம் ஏற்க நேர்ந்ததே!)
“எல்லாச் சக்திகளும் அற்றுப்போன உன் கடைசி காலத்தில் பிராண ரக்ஷணத்திற்குச் சிறிது நீர் தந்திருந்தால் எனக்கு மன ஆறுதல் உண்டாகியிருக்கும். அந்தப் பாக்யம் கூட எனக்குக் கிடைக்கவில்லையே. பின்பும் ஒவ்வொரு வருடமும் உனது திதியில் முறைப்படி சிராத்தம் செய்து உன் ஆத்மாவைத் திருப்தி செய்விக்கும் பாக்யத்தையும் ஸன்யாஸியான நான் அடையாது போய்விட்டேனே! மரண சமயத்தில் தாரக மந்திரத்தை உன் காதில் ஓதி அதன் மூலம் உன்னை மறுபிறப்பற்ற மோக்ஷத்தை அடைவிக்கும் பாக்யத்தையும் காலந்தாழ்த்தி வந்த காரணத்தினால் இழந்து விட்டேனே. அப்படிப்பட்ட என் மீது ஒப்பற்ற கருணையை வைப்பாயாக.”
“அம்மா! என்னைக் கூப்பிடும் போதெல்லாம் 'முத்தே! மணியே! என் கண்ணே! இராஜாவே! குழந்தாய்! நீ வெகு காலம் ஜீவிக்க வேண்டும்' என்று வாழ்த்திய உன் வாய்க்கு வரட்டரிசியைப் போடுகிறேனே”
“அம்மா! பிரசவ வேதனையில் 'அம்மா! அப்பா! சிவா! கிருஷ்ணா! கோவிந்தா! ஹரே முகுந்தா!' என்றெல்லாம் கதறிய உன் ஒரு கதறலுக்குப் பிரதிபலன் செய்ய முடியுமா? அந்த உன்னதத் தாயான உனக்கு நமஸ்காரம் செய்கிறேன்.”
முற்றும் துறந்த ஸன்யாஸியான, ஸாக்ஷாத் பரமேஸ்வர அவதாரமான ஸ்ரீஆதிசங்கரரையே இவ்வாறு தாயன்பானது கதறச் செய்தது என்றால் அதற்கு உன்னதமானதொரு காரணமுண்டு, ஸ்ரீபகவத்பாதாள் சாதாரணமான உலகத்தில் நாமின்று காணும் ஸன்யாஸிகளைப் போன்றவர் அல்லர். தன் காலத்துக்குப் பின் வரக்கூடிய ஸன்யாஸிகளுக்கெல்லாம் வழிகாட்டத் தோன்றியவர். “தாயிற்சிறந்த ஆலயமில்லை” என்னும் சாஸ்திர வாக்யத்தை உறுதிபடுத்தத் தோன்றியவர் ஒருவன் பரம்பொருளில் லயித்த மனதினனாக சிறிது காலம் இருந்தான் என்றாலும் கூட, அப்படிப்பட்ட சாதகன் எல்லாப் புண்ய க்ஷேத்ரங்களிலும், நதிகளிலும், குளங்களிலும் ஆங்காங்கு நீராடிய பலனையும், பூவுலகம் அனைத்தையும் தானமாகத் தந்த பலனையும், ஆயிரம் யாகங்களைச் செய்த பலனையும், எல்லாத் தெய்வங்களையும் வழிபட்ட பலனையும், தன் முன்னோரை பிறவிச் சுழலினின்றும் மீட்ட பலனையும் அடைந்தவராக மூவுலகினாலும் வழிபடத்தகுந்தவராக ஆகிறான் என லகுயோக வாஸிஷ்டம் கீழ்வரும் ஸ்லோகத்தினால் கூறுகிறது :
இவ்வாறு இருக்கையில் மஹாப்ரஹ்ம ஞானியான ஸ்ரீஆதிசங்கரரைப் பற்றிக் கூறவும் வேண்டுமோ! அவரைப் பெற்றெடுத்த தாய், தந்தையின் மஹத்வத்தை விவரிக்க விழைவது சிரமஸாத்யம். அதிலும் முன்னறி தெய்வமான அவரது தாயாரின் பெருமை அளப்பரியது. அவரைப்போன்றதொரு மாமுனி தோன்றிய குலமே, அறுபது தலைமுறை முன்னோரும், அறுபது தலைமுறை பின்னோரும் உய்வை அடைகிறார்களென :
எனும் வரிகள் கூறுவதுடன் அப்படிப்பட்ட புனித மஹான்கள் புண்ய க்ஷேத்ரங்களுக்கு சமமாகி அவர்கள் செல்லும் இடமெல்லாம் புனிதமடைவதுடன் அவர்களின் பாதங்கள் பட்ட புழுதிகூடப் புனிதமடைந்து அவர்களைக் காணும் பாக்யம் பெற்றவர்களும் பவித்ர மடைகிறார்கள் எனக் கூறப்படுகிறது. அது மட்டுமா!
அப்படிப்பட்டதொரு பரமானந்தக் கடலில் திளைத்த மனதை உடைய மகனின் பிறப்பினால் அந்தக் குடும்பமே புனிதமடைகிறது. அவன் பிறந்த பூமியே புனித பூமியாகிறது எனவும் விவரிக்கப்படுகிறது.
சாதாரணமாகவே சாஸ்திரங்கள் முதலானவை தாயாரின் உயர்வைக் கூறுகின்ற வாக்யங்களை மனுதர்ம சாஸ்திர காலத்திலிருந்து காண்கிறோம். மனுவானவர் ஒரு மகன் நூறு வருடங்கள் பாடுபட்டாலும் தன் பெற்றோருக்குத் தான் பட்ட பிறவிக் கடனைத் தீர்க்க முடியாதெனக் கூறுகிறார் :
பெற்றெடுத்து, அதற்குப் பின் வளர்க்கும் போதும் தாய், தந்தை எடுத்துக் கொள்ளும் சிரமத்திற்கு ஒரு நூறாண்டு உழைத்தாலும் ஒருவன் பிறவிக்கடன் தீர்ப்பது அரிது. ஸ்ரீசாணக்யரும் தன் நீதி சூத்திரத்தில் தாயின் பெருமையை :
“தாயே தலை சிறந்த குருவாவாள்; எந்நிலையிலும் அவள் காக்கப்பட வேண்டியவள்” எனக் கூறுவதன் மூலம் விளக்குகிறார். “ஒருவனுடைய ஆத்ம ஸாக்ஷாத்காரத்திற்கு வித்திடுபவளும் அவளே என ஸ்ரீசங்கர பகவத்பாதாளே விளக்குகிறார்.
Mathru Panchakam - An Emotional shlokha by Sri Adi Shankara
Adi Sankara Bhagavatpada was born at Kalady in Kerala in a Namboodiri Family. His mother was Aryamba and his father died very early. When he wanted to take up sanyasa very much against the will of her mother, she finally agreed with a condition, that He should be present near her death bed and also he should perform the obsequies. Sankara agreed for this and took up Sanyasa. When he was at Sringeri, he realized that his mother was nearing death and by the power given to him by God reached there immediately. He was near his mother at the time of her death and also performed the funeral ceremonies. It was at this time he wrote this five slokas which came out deep from his mind. This was possibly the only poem he wrote, which is not extolling any God and also not explaining his philosophy.
Mother has been extolled as a god form in several places in the puranas and also God has been approached as a son approaches his mother by many great savants. She is Dhatree (One who bears the child), Janani (one who gives birth to the child), Ambaa (One who nourishes the limbs of the child) and Veerasu (One who makes him a hero), Shusroo (One who takes care of him). But Sankara in these poems is not dealing either of God in the form of mother nor mother in the form of God. He laments to the lady who was his mother and points out how his conscience is pricking him for being not able to do the duty of a son.
aasthaam tavaddeyam prasoothi samaye durvara soola vyadha,
nairuchyam thanu soshanam malamayee sayya cha samvatsaree,
ekasyapi na garbha bara bharana klesasya yasya kshmo dhathum,
nishkruthi munnathopi thanaya tasya janyai nama.
Oh mother mine,
With clenched teeth bore thou the excruciating pain,
When I was born to you,
Shared thou the bed made dirty by me for an year,
And thine body became thin and painful,
During those nine months that you bore me,
For all these in return,
Oh mother dearest,
I can never compensate,
Even by my becoming great.
You must have suffered unbearable pain (sUlavyathA - pain in the abdomen). And then a year of tasteless food, with body weak, and sleep affected by my filth. However great the son, he cannot (akshama : unable), for once, pay back or offer atonement (nishkruti) for the pain a mother underwent when she bore the child in her womb. I offer my salutation to such a mother. Here, the pain a mother undergoes is further detailed. The poet says, its not just the pain when a mother delivers a baby, but continues up to another year. In the AyurvEda system, a feeding mother only ate certain kind of food, not very delicious, but nevertheless healthy. The food is generally devoid of spices and is a lot of lentils and green vegetables. The poet remembers this and also adds that she must have spent sleepless nights because the baby's filth would have to be cleaned up. He also says, she must have been very tired , weak (tanu : body, SOShaNam : lean, weak) then.
gurukulamupasruthya swapnakaale thu drushtwa,
yathi samuchitha vesham praarudho maam twamuchai
gurukulamadha sarva prarudathe samaksham
sapadhi charanayosthe mathurasthu pranaama.
Clad in a dress of a sanyasin,
You saw me in my teacher’s school,
In your dream and wept,
And rushed thither,
Smothered, embraced and fondled me, Oh mother mine,
And all the teachers and students wept with you dear,
What could I do,
Except falling at your feet,
And offering my salutations.
Having seen me in a dream in a form befitting a renunciate and approaching my gurukula you wailed loudly. Seeing you at that moment, everyone in the gurukula started crying. At your feet, mother, I offer salutations.(samaksham : in the presence; upasrutya : approaching, samucita = sam + ucita)
na dattam mathasthe marana samaye thoyamapi vaa,
swadhaa vaa no dheyaa maranadivase sraadha vidhina
na japtho mathasthe marana samaye tharaka manu,
akale samprapthe mayi kuru dhayaam matharathulaam.
Neither did I give you water at thine time of death,
Neither did I offer oblations to thee to help thine journey of death,
And neither did I chant the name of Rama in thine ear,
Oh Mother supreme, pardon me for these lapses with compassion,
For I have arrived here late to attend to those.
You were not even given water at the time of your death. Neither were you offered oblations due to departed souls, on the day of your death, as per the rules laid in the scriptures (Rules laid down for a sannyAsi do not allow him to perform srAddha karma). Nor was the tAraka mantra(tAraka : liberating, manu : prayer) repeated at the time of your death. Have mercy on me (oh, mother!), unfit for you, mother (mAtuh atulAm mayi) and whose return has been untimely. The poet here asks forgiveness / feels sorry for having arrived after she was done than have been by her side at the time of her death, as a dutiful son.
mukthaa manisthvam, nayanam mamethi,
rajethi jeevethi chiram sthutha thwam,
ithyuktha vathya vaachi mathaa,
dadamyaham thandulamesh shulkam.
Long live,
Oh, pearl mine,
Oh jewel mine,
Oh my dearest eyes,
Oh mine prince dearest,
And oh my soul of soul,
Sang thou to me,
But in return of that all,
Oh my mother dearest.
I give you but dry rice in your mouth.
I only give parched rice to your mouth, mother, that spoke to me these, "Oh my dear pearl, my eyes, my prince (king), my life, long live my son!" .
ambethi thathethi shivethi tasmin,
prasoothikale yadavocha uchai,
krishnethi govinda hare mukunde tyaho,
janye rachito ayamanjali.
Oh mother mine,
Crying thou shouted in pain,
During thine hard labour,
“Oh mother, Oh father,
Oh God Shiva,
Oh Lord Krishna,
Oh Lord of all, Govinda,
Oh Hari and Oh God Mukunda,”
But in return,
Oh my mother dearest.
I can give you but humble prostrations.
This anjali (mark of respect) is composed in the honour of the mother who, at the time of delivering the baby (me) screamed aloud thus, "Oh, mother! Oh, father! Oh Lord Siva! Hey Krishna, Govinda, Hare, Mukunda". Here, the culture / tradition of the then traditional Brahmin families, of shouting out the nAmAs of the Lord is revealed. Also, the poet in Sankara and his understanding of human nature, makes him put in call of cries "Ma, Pa" first.. After all, don't we all (atleast the majority) not scream "Ma"! Its also the poet's acknowledgement of the hardships the mother went through.
Reminds me of PATTINATHAR S LIFE AND SONGS !
ReplyDelete